Tegenslag

Wij voelen in alles dat het in deze fase van ons leven nodig is en goed zou zijn voor ons gezin als één van beiden thuis kon blijven. Ik heb met belangstelling het debat gevolgd in de media en de politiek. Wij volgen dat wij als gezin een bijdrage moeten leveren aan de maatschappij. Wij proberen onze kinderen op te voeden naar gelukkige maar ook volwaardige participanten in de samenleving. Net om dat te bewerkstelligen zou het beter zijn dat één van ons thuis zou kunnen blijven. Dit is echter financieel niet haalbaar. Iets wat hierin tegemoet kan komen zou fantastisch zijn maar een concreet voorstel hiervoor kan ik nu eigenlijk zelf niet bedenken. Wij hebben beiden geprobeerd om ons ouderschapsverlof op te nemen maar in de praktijk betekende dit eigenlijk gewoon dat we minder betaald werden om hetzelfde takenpakket uit te voeren. Dat zou eigenlijk niet mogen en de periode van zorgverlof zou wat mij betreft nog uitgebreider mogen. De zorg die wij zouden kunnen gebruiken is te duur voor onze modale portefeuille. Op betaalbare zorg is het veel te lang wachten en is zelfs dan nog niet altijd toereikend. Meer middelen om de wachtlijsten weg te werken en een grondige hervorming van de hulpverlening en het onderwijssysteem is aan de orde. Mensen met zorgnoden moeten veel te lang wachten op passende hulp waardoor er op lange termijn veel ingrijpender zorg nodig is, die meteen ook meer kost aan de maatschappij. Er moet meer geïnvesteerd worden in preventie en eerstelijnszorg om te voorkomen dat er beroep moet gedaan worden op meer ingrijpender zorg. Algemeen moet het mogelijk zijn voor gezinnen om zich meer en makkelijker te omringen met zorgactoren die de draaglast kunnen verminderen.

Mijn man en ik werken allebei en met een gezin met twee kinderen is het leven sowieso al heel druk. Wij zijn nu al 13 jaar een entiteit en tijdens die jaren zijn wij al heel vaak op problemen gestoten waar wij zelf niet voor gekozen hebben. Wij kunnen enkel beroep doen op mijn ouders om ons gezin te onlasten en zij worden ook al een dagje ouder. Ik wil niet in detail gaan over hetgeen er allemaal is gebeurd omdat ik niet weet waar deze info naartoe gaat. Mijn man en ik hebben echter al vele watertjes doorzwommen waar andere mensen hun hele leven van bespaard blijven: ziekte, handicap, psychische problemen, zelfmoord, andere sterfgevallen... Niet altijd bij ons maar ook in onze omgeving waarbij noodgedwongen zorg moeten opnemen voor een familielid daar waar wij eigenlijk zelf hulp zouden kunnen gebruiken. Daarnaast ondervinden wij dat de werkdruk in onze jobs, net als bij zovelen, exponentieel is gestegen. Onze relatie is al heel zwaar beproefd maar toch zijn wij nog samen, in een sterke relatie. De wetenschap dat wij samen zoveel aankunnen is een geluk en een geruststelling. Daarnaast heb ik twee mooie zonen, ik zou me geen leven kunnen voorstellen zonder kinderen. Daar heb ik nog geen dag spijt van gehad.