Er dient samengewerkt worden op allerlei vlakken (beleidsdomeinen)... het gaat verder dan alleen hulp.
Jouw voorstel
Ik geloof heel sterk in een preventief beleid, outreachend beleid.. niet alle gezinnen komen aan de deur kloppen, maar het is een meerwaarde om te weten dat er wel iemand aan je deur komt kloppen en aangeeft om je wegwijs te maken. Welke hulp en dienstverlening is er, waar kan ik concreet naar toe, bij wie... wat is er allemaal op de dag vandaag. Van het kastje naar het muur werkt niet, gezinnen kunnen dan wegblijven, Gezinnen moeten ergens terecht met hun hulpvraag, er kan uiteraard doorverwezen worden naar andere diensten maar wel de juiste dienst.
Jouw verhaal
* terugvallen op je netwerk is niet altijd evident. Zeker als het netwerk zelf beroep dient te doen op andere. Een uitgebreid netwerk wil niet zeggen dat je een sterk netwerk hebt. Mijn zoon is 4jaar, heeft op dit moment een chronische ziekte, hij kan hier uiteraard wel uitgroeien. Is vaak ziek en dient van school opgehaald te worden. Mijn partner en ik werken, grootouders zijn niet altijd beschikbaar. Omdat hij de eerste twee jaren veel in het ziekenhuis heeft gezeten, verschillende dokters, verplegers, willen we ervoor zorgen dat hij niet teveel wisselende zorgfiguren heeft. Mijn partner heeft ervoor gekozen om in de nachtdienst te gaan werken, Omdat je als ouders veel van je kinderen houdt geeft het je veerkracht... maar toch zou je willen dat het ook op een ander manier kan, steeds wisselende figuren via de oppasdienst was geen optie voor ons. Als jong gezin geconfronteerd worden met een chronische ziekte van je kind is ook niet evident. Ik kon terecht bij de kinderarts, facebookgroepen, het zelf opzoek gaan naar hulp was geen evidentie. Het is toch wel lastig om te zien dat er niet altijd samen wordt gewerkt, bijvoorbeeld ziekenhuis die ons eventueel doorverwijst naar een maatschappelijk werker, ergens waar we terecht kunnen met onze onzekerheden. Wat wel helpend was is dat er facebookgroep bestond waarin je wel werd ondersteund door ouders die hetzelfde meemaken. Anderzijds merkte ik ook dat mijn kind angstig is geworden door de trauma's in het ziekenhuis, ik ben op eigen houtje opzoek gegaan naar hulp, op dit moment sta ik al maanden op de wachtlijst.