Waarom vind jij het belangrijk dat gezinnen zelf aan het woord komen?

Als onderzoekscentrum stellen we het perspectief van gezinnen zoveel mogelijk voorop. We bevragen gezinnen of we gaan met hen rond de tafel zitten. Vaak schakelen we onze studenten Gezinswetenschappen hierbij in; zij combineren deze studie in veel gevallen zelf met de zorg voor een gezin en zijn daar dus zeer goed voor geplaatst. Toch is het nog sterker als gezinnen zelf op de voorgrond kunnen komen en in hun eigen woorden kunnen vertellen wat hen bezighoudt, zonder filter. Mits een forum als dit, dat als een megafoon kan fungeren, kan hun stem nog luider klinken.

Welke noden zie jij die zeker aan bod moeten komen?

We weten uit eerder onderzoek en uit het vooronderzoek voor dit project dat er nog heel wat tegenstrijdigheden zitten in de regelgeving. Een voorbeeld: mensen die van een leefloon of uitkering moeten rondkomen, verliezen van de ene dag op de andere een flink deel daarvan als ze gaan samenwonen, terwijl een relatie opbouwen of een huis delen net een manier kan zijn om opnieuw wat weerstand op te bouwen. Door deze maatregel worden ze meteen ook afhankelijk van een partner of huisgenoot, wat hun veerkracht natuurlijk ook niet ten goede komt. Mensen die al in een precaire situatie zitten, worden door deze regels dus eerder meer dan minder kwetsbaar, wat toch niet de bedoeling kan zijn.

Welke ondersteuning zie jij als meest noodzakelijk? Welke suggesties heb je?

In het alledaagse leven blijken werken en zorgen nog steeds niet zo vlot te combineren als de zonnige mediabeelden soms laten uitschijnen. Er zijn natuurlijk heel wat voorzieningen, maar er mag echt niets onverwacht gebeuren, zoals een wat langduriger ziekte van een kind of een van de ouders, of veel gezinnen komen al snel in de problemen omdat er gewoon te weinig en te weinig flexibele opvang is – waarmee we geen steen werpen naar de sector van kinderopvang die overduidelijk op zijn tandvlees zit. We denken ook aan de veelal onzichtbare mantelzorg voor zieken of ouderen, zeker als die nog relatief zelfstandig leven. Wist je dat je enkel zorgverlof kan krijgen als je ouders echt hulpbehoevend zijn, ook al zijn ze  90+? De regelgevers die bepalen wat ‘hulpbehoevend zijn’ inhoudt, lijken zich niet af te vragen wie deze mensen wekelijks bijstaat met boodschappen, kleine klussen, administratie, etc. Vaak zijn dat voltijds werken mensen die zelf ook kinderen hebben, de Sandwichgeneratie noemen we die wel eens. Hopelijk vinden hun verhalen ook hun weg via dit forum.

Lut Verstappen

Stafmedewerkster van het Kenniscentrum Gezinswetenschappen van Odisee hogeschool, en zelf ouder van twee tieners en dochter van een kranige maar toch fragiele 90-jarige moeder