Aanpassingen voor alleenstaande ouders
Jouw voorstel
Zie hierboven - warme maaltijden aanbieden op elke school - financieel aantrekkelijker maken opvang voor alleenstaande ouders - wachtlijsten geestelijke gezondheidszorg aanpakken
Jouw verhaal
Ik ben sinds 5 jaar alleenstaande mama van 2 opgroeiende kinderen (na een pijnlijke vechtscheiding). Mijn familie woont op anderhalf uur rijden, dus ik sta er echt helemaal alleen voor. De kinderen (en ikzelf) liepen een trauma op door het vele intrafamiliale geweld voor de scheiding. Hulp voor de kinderen krijgen sleept al jaren aan... de wachtlijsten zijn ongelofelijk lang. Privé circuit is geen optie want kan ik niet betalen. Ik werk fulltime als politie-inspecteur. Gelukkig dat ik daardoor nog een 'redelijk' loon heb. Echter is mijn loon niet voldoende en is het elke maand de eindjes aan elkaar knopen. Doordat ik er alleen voor sta moeten mijn kinderen vaak naar de voor- en naschoolse opvang. Daar betaal je als alleenstaande werkende moeder gewoon de volle pot voor. En die facturen wegen zwaar door op het budget. Aan genoeg werkuren geraken en toch het aantal opvangmomenten te proberen beperken om financiële redenen is gekkenwerk. Op de scholen hier in de regio (regio Puurs) is er geen keuze mogelijkheid om een warme maaltijd te eten voor de kinderen. Dit zou nochtans een erg grote hulp zijn! Mijn zoon heeft extra aandacht nodig bij zijn schooltaken. Gelukkig kan mijn dochter veel meer zelfstandig. Na school is het dus echt jongleren met tijd... huiswerk maken, toetsen voorbereiden, eten koken, eten, en dan alles voorbereiden voor de dag erna, kinderen op tijd in bed want die moeten er vroeg genoeg weer uit opdat mama aan haar werkuren zou geraken ... Hectisch leven dus... Minder gaan werken is financieel onmogelijk. Door het strakke ritme en de weinige mogelijkheden (warme maaltijden op school, financieel aantrekkelijker maken van opvang voor alleenstaanden, uren van opvang enz...) zorgen er eigenlijk voor dat ik naar mijn gevoel niet genoeg kan 'leven' en genieten met mijn kinderen. En dat voelt een beetje als falen...