Andere

1.Het verhaal van kinderen en jongeren in kwetsbare situaties moet gezien en gehoord worden. Er moet écht naar hen geluisterd worden. Ook wanneer er geen beroep wordt gedaan op de familierechtbank of wanneer er in het verleden al een vonnis was. 2.Kinderen en jongeren moeten zelf hulp kunnen vragen zonder dat hier een oordeel aan vasthangt. En er moet een duidelijke toegangspoort tot de hulpverlening zijn, via school of net niet. Ze hebben recht op een vertrouwenspersoon of aanspreekpunt. 3.Een ouder die in het belang van een kind of jongere om hulpverlening vraagt moet dit kunnen doen zonder toestemming van de andere ouder. Zeker als het kind hier om vraagt. 4.Binnen de dienst- en hulpverlening moet meer expertise opgebouwd worden rond de werking van conflicten na scheiding, het effect op kinderen en jongeren en hoe zij hiermee kunnen omgaan zonder hen extra in het conflict te plaatsen. Én jonge hulpverleners moeten begeleid worden zodat ze langer aan het werk blijven binnen de hulpverlening en voldoende expertise opbouwen. 5.Een rechtbank die voorwaarden verbindt aan een ouderschapsovereenkomst voor een ouder, moet deze ook kunnen opleggen. 6. Scholen moeten beter ingelicht worden over hoe ze met deze problematiek dienen om te gaan.

Ik werk in het onderwijs en heb altijd aandacht gehad voor jongeren in kwetsbare situaties, daarbij denk ik aan kansarmoede en/of extra noden. Zelf ben ik mama van twee jongens, nu bijna 13 en 15. Beide hebben enkele labels en een stevig rugzakje door een aantal heftige gebeurtenissen in hun omgeving. Ze kunnen best wat hulp gebruiken. Ondertussen zijn ze al 9 jaar kdn van gescheiden ouders. De oudste vraagt al in het 1e jaar om hulp, papa geeft hier geen toestemming voor. In de daaropvolgende jaren wordt hij binnenshuis steeds agressiever. In 2016 en 2017 krijg ik 2x thuisbegeleiding. Deze trajecten zouden 6 mdn duren, maar worden na 3 mdn stop gezet omdat de vader de boodschap geeft dat het allemaal onzin is. Mijn jongste begint vlak na de scheiding steeds selectiever te eten, zo erg zelfs dat hij op een bepaald moment niet meer aankomt in gewicht en steeds futlozer wordt. Ik ga op zoek naar hulpverlening. Vaak krijg ik de boodschap mee dat zolang we als ouders niet kunnen communiceren, mijn jongens niet geholpen kunnen worden. Bij een conflict of communicatieprobleem zijn meestal meerdere partijen betrokken, maar wat als het conflict gevoed wordt door één partij? Het zijn beide eerder rustige jongens, waardoor ze ook niet in het oog springen van lkrn. Op aanraden van mijn huisdokter en advocate stap ik zelf naar het VK. Achteraf blijkt het uitzonderlijk dat een ouder zelf bij hen aanklopt, bovendien vind ik dit niet de ideale plek voor kinderen in hun situatie. Het VK (zowel in BXL als in VL) heeft naar mijn mening nog te weinig inzichten in hoe conflicten na scheiding werken en wat de impact hiervan op jongeren is. Het gebeurt zelfs meermaals dat de negatieve impact binnen het conflict op mijn jongens door hun toedoen wordt vergroot. De afgelopen jaren heb ik meerdere verhalen gehoord van andere lotgenoten. Ik ben niet alleen. Mijn jongens zijn niet de enige slachtoffers. Ik denk dat er heel veel kinderen en jongeren op dit moment niet gezien worden.