Werk

Er is dringend nood aan een betere structuur voor het opvangen van zorgnood in gezinnen. En dan heb ik het over alle gezinnen. En liefst ook een flexibelere structuur. Die elk gezin kan aanpassen naar zijn behoeften. - Bescherm het ongeboren en pasgeboren kind en zijn moeder! Een kind van nog geen 1j heeft ook een zorgnood. Het best bij zijn ouders. Het moederschapsverlof verlengen voor ALLE werknemers zoals in de meeste Europese landen het geval is naar minstens 9 maanden en/of tot het einde (!) van de borstvoedingsperiode is noodzakelijk. Al dan niet met de mogelijkheid tot een flexibel in te delen 'uitloopperiode' (bvb laatste maand omschakelen naar 2 maanden halftijds) en een verlengde periode voor meerbarenden (zoals in Frankrijk) draagt ook bij tot een beter herstel van de moeder (die dan weer meer kan teruggeven aan de maatschappij). Langere en beter betaalde verloven rond zwangerschap lost meteen ook de crisis in de opvang op. - Geef ruimte aan de vaders, om vader te zijn! Laat vaders daarbij een flexibel vaderschapsverlof kunnen opnemen. Een aantal maanden (3?) die ze per week of dag kunnen inzetten wanneer ze dat nodig lijkt, zonder loonverlies. Om moeder te kunnen ondersteunen, in het eerste levensjaar van het kind en dit vanaf één maand VOOR de geboorte (zeker wanneer er al kinderen in het gezin zijn). En hou het ouderschapsverlof waar het voor dient: tussen 1j en 12j, niet als 'ik neem mijn verlof op want er is geen plaats in de kribbe.' - Ondersteun ouders van kinderen die 'extra' vragen! Ouders van ALLE kinderen met een officieel verslag ivm zorgnood (cognitief sterk functionerend, neurodivers, dyslexie en andere dys, autisme, ad(h)d, enz.) zouden ook recht moeten hebben op extra zorgverlof (dagen of weken, deeltijds, flexibel in te zetten?). -Ziektedagen En oh ja... voor een gezin met 1 kind is het al 'moeilijk', maar voor elk gezin (samengesteld of niet) met meerdere kinderen, is 4 dagen 'betaald verlof voor ziek kind' per jaar echt VEEL te weinig.

Wij hebben een groot gezin, maar onze kinderen hebben rugzakjes en etiketjes. Dat maakt het natuurlijk niet eenvoudig om de harmonie te bewaren. En op een bepaald moment, kwam alles samen (verhuis, zwangerschap, slechte work-life Balance). Toen één van beide ouders instortte vlak voor de eerst lockdown, beleefden wij als gezin helemaal 'op onszelf toegewezen' een heel helse periode. Een onmogelijke periode, maar we deden het toch. Daarna hebben we ons anders moeten organiseren. Zeker toen elk van ons kinderen op een andere plek naar school/kribbe ging. Want ja, je neemt wat je kan krijgen, toch? De noden van elk van de gezinsleden meerekenen komt erop neer dat je onmogelijk met 2 ouders voltijds werkt. Een eerlijk gezegd. Wie wilt er dat ook? Kinderen opvoeden is ook een job. Wanneer komt daar eens erkenning voor? Die ooit eens berekende 6000 euro maandloon voor een 'huisvrouw', waar vinden we die terug? Sindsdien moeten we dus met 1 inkomen rondkomen. Want 'ouderschapsverloven' aan het bijzonder ontmoedigend loon van 800 euro, zijn ondertussen op. Maar onze kinderen kunnen het nog niet 'alleen'. Het duurt wel 12 jaar voor een kind zelfstandig is. Maar alle 'betaalde' ouderschapsverloven bijeen zijn nog niet eens goed voor 12 maanden... Dus doen we het zelf maar. Touwtjes aan elkaar knopend. De gerafelde eindjes die we hebben laten vallen zijn uitjes met 2 (een avondje met babysit verdubbeld je restaurantrekening, reken maar!) vakanties, uitstapjes, nieuwe spulletjes, de huisinrichting (Hoezo verven? Kinderen kladderen het wel vol) en allerlei anders dat ons toch minder belangrijk lijkt, dat gelukkige gezinsleden. Maar heel vaak zeggen mensen die ons omringen: hoe lukt het jullie allemaal toch? Tjah. Dat vraag ik mij ook af.