Opgroeien en opvoeden

We zijn na een hele lange zoektocht en wachtlijsten aan het UZA dienst leerstoornissen geholpen en opweg gezet door de kinderpsycholoog. Nadien nog naar een apart psychologen centrum en vervolgens psychiater want Tuur heeft ASS en ADD zo bleek achteraf. Mijn man en ik deden autichoaching om Tuur zijn brein te leren begrijpen. Zo jammer dat we deze molen pas tegen zijn 11e in gang hebben kunnen zetten... we hadden hem in zijn jongere jaren veel beter kunnen begrijpen, begeleiden, mild leren zijn enz.... Ik was tegen testen maar intussen heb ik mijn mening zeer grondig moeten herzien. Het heeft ons handvaten gegeven en onze gezinsrelatie zòveel verbeterd! Opgelet, onze gezinssituatie is hierdoor niet gemakkelijker geworden, we moeten altijd rekening houden met, maar als we hierdoor de ontploffingen kunnen voorkomen, er meer begrip is voor elkaar, dan is dit zeker de moeite waard. Wij hebben ons als ouders verdiept, vooral door de autichoaching. Dit was echt confronterend maar een echte eye-opener! Stel niet te lang uit om met verschillende mensen echt over je thuis situatie te praten, vooral de moeilijke momenten. Misschien is er wel meer aan de hand dan 'het was weer een moeilijk moment'. Een huisarts , een psycholoog, bij vermoeden van een 'label' niet de kop in het zand steken maar echte hulp zoeken. Dit vraagt veel energie en tijdrovend maar achteraf zoveel rendement en gemoedsrust!

Onze middelste kreeg al van in zijn jonge jaren met momenten woede aanvallen, agressie, krijsen, vernielen ... Hij was altijd al een dromer een sufferd (alhoewel hij heel pienter is!), hem gedaan laten krijgen wat hij moest klaar krijgen bvb kousen aantrekken, boterham opeten, zijn jas nemen, boterhamdoos in de boekentas steken; hij kwam er niet toe, was door alles afgeleid. Hier kroop al veel tijd en energie in maar dat kregen we wel in orde. Hierdoor slecht scoren op toetsen. Die woede aanvallen, daar stonden we machteloos tov. Op school lachten ze daar een beetje mee, ze geloofden eigenlijk niet goed als we vertelden welke taferelen er zich thuis afspeelden. In de klas droomde hij vaak weg, hij hoort de opdrachten maar half voor de rest gebeurde er op school niet veel bijzonders. Met de 'moetjes' en tijdsdruk had hij het altijd heel moeilijk, niet in de klas, wel thuis. Dat was eerder een onderhandelingsproces, ook 'moeten' voor school werken thuis is/was geen evidentie.... Thuis achter de gesloten deuren speelden zich soms echt drama's af. Hij begon me te schoppen, als ik hem even time-out in de tuin zette dan haalde hij de schub uit het tuinhok en begon ermee op de ruiten te slaan. Op andere momenten op terug weg van school naar huis begon hij in de bakfiets de zussen hun haren uit te trekken. Eigenlijk beseften we dus achteraf pas dat hij zich de hele dag vreselijk 'goed' moest houden en thuis was de mega grote ontlading. Helaas altijd bij de mensen die hem heel graag zien. Dit zorgde voor vele tristesse, onmacht bij ons en onbegrip bij de zussen. De ene moment een schatje en soms in een vingerknip kon hij in een klein monster veranderen. Tegen zijn 11 al een jaar op de wachtlijst in uza. Corona kwam en drukte ons met de neus op de feiten. Iemand van ons moest een hele dag naast hem zitten, zonder te bewegen, te praten (want dat leidde af) om zijn taken voor school af te krijgen. We hebben 3 kinderen, ieder verdient zijn aandacht. Vaak was het verzuipen.