Kennis over hoogbegaafdheid zou vanzelfsprekend moeten zijn voor professionals die met kinderen werken. Dit komt bv. nog onvoldoende aan bod in de opleidingen en wordt blijkbaar als een minder prioritair beschouwd (een slim kind is geen probleem). Maar vroegdetectie is ENORM belangrijk, zelfs zonder een aanbod van (bijkomende) maatregelen of ondersteuning. Door al vroeg op het juiste spoor te zitten bestaat de minstens de mogelijkheid om correct om te gaan met de noden van het kind, resulterend in een betere levenskwaliteit van het kind én omringend gezin én omgeving.
Jouw voorstel
Hoogbegaafdheid is een manier van denken, het is niet gewoon 'slimmer' zijn. 3% van de kinderen blijkt hoogbegaafd te zijn, dus 1 kind in iedere klas wat eigenlijk redelijk veel is, en hoogbegaafdheid (of een ontwikkelingsvoorsprong) heeft een zeer sterke impact op de opvoeding en het welzijn van zowel kind als ouder Maar hoogbegaafdheid wordt beschouwd en behandeld als iets uitzonderlijks en bovendien een situatie met milde impact op het leven van de betrokkenen. ('een slim kind? Ik weet wel ergere dingen') Dat betekent dat de standaard opvoeding en ondersteuning gewoon niet werkt voor die kinderen en dat dit leidt tot problemen in en met hun omgeving. (Kleuter)scholen, ondersteunende diensten en zéker professionals zouden dit op jonge leeftijd moeten kunnen detecteren, al is het maar om ouders door te verwijzen of hun te informeren over wat hoogbegaafdheid is. Mijn zoon zijn wangedrag, emotionele uitbarstingen en zelfs zindelijkheid en slaapgedrag begrijp ik nu beter. Dat betekent dat ik hem ook beter kan helpen. En, niet onbelangrijk, hij vertoont ook minder ongewenst gedrag waardoor zijn omgeving ook minder 'last' heeft. Gelukkig zie ik het nu wel, waardoor mijn dochter alvast niet dezelfde droevige jaren van onbegrip en afkeuring moet doormaken.
Jouw verhaal
Ik ben een alleenstaande moeder (100%) van twee kinderen (4 en 6j) Mijn oudste vertoonde al van zeer jong moeilijk gedrag (zeer sterke emotionele reacties, moeite met grenzen, zeer nieuwsgierig en zeer beweegbaar ...), daarbovenop kwamen de negatieve reacties van de omgeving (er scheelt iets mee, je moet hem beter opvoeden, dat zou hij toch al moeten kunnen...). In combinatie met sociaal isolement door de coronapandemie, heb ik daar een stevige burnout aan overgehouden die nog altijd niet helemaal verteerd is. Ik zocht in de richting van autisme, hoogsensitiviteit, ADHD of gewoon slecht karakter, maar vond niets wat paste bij ons verhaal. Ik had hulp nodig en heb die ook actief gezocht: gesprekken met en tips van de juffen, gesprekken met andere ouders, met Kind& Gezin, online tips, oudergroepen. Ik heb externe professionele hulp ingeschakeld (i-mens gezinsondersteuning, familiehulp, deeltijds werken ondanks de financiële impact ervan). Uit een intensieve gezinsbegeleiding werd duidelijk dat het inderdaad moeilijk was, dat er geen ontwikkelingsstoornissen zouden zijn, en vervolgens kreeg ik nog wat tips. Maar eigenlijk werkte niets, of toch niet echt. Na een gesprek met een vriendin met een soortgelijke geschiedenis en het daaropvolgende onderzoek bleek mijn zoon hoogbegaafd te zijn. En zo simpel was het. Ons gezinsleven is beduidend verbeterd: Beide kinderen zitten op de juiste school mét aandacht voor hun ontwikkeling, ik kan als moeder beter tips en opmerkingen filteren op relevantie en mijn opvoeding aanpassen aan de noden van mijn twee kinderen. MAAR. Drie jaar, een (dure) analyse, een hele hoge stapel boeken, 3 scholen , ontelbare gesprekken met andere ouders van hoogbegaafde kinderen en honderden uren op het internet later begrijp ik nog altijd niet dat NIEMAND (niemand!) in het professionele veld (scholen, CLB, K&G, iMens, dokters ...) dit niet eerder zag of (aan deze worstelende ouder) suggereerde als mogelijkheid om te onderzoeken.