Opgroeien en opvoeden

De slinger zou wat meer terug in het midden moeten komen, niet meer zo strikt regels als vroeger, maar ook niet meer de grenzeloosheid van nu en het slaaf zijn van je kinderen die alles moeten mogen, moeten kunnen krijgen en willen. Wij stammen uit de flower powerperiode maar wij hebben op een nieuwe manier grenzen toegepast, wij zijn niet meegegaan in het grenzeloze. Een kind moest niet meer altijd op hetzelfde uur gaan slapen. Wij onderhandelden daar ook al over: een ander uur als er bezoek was, in de vakantie enz. Maar als wij zegden: mannekes, het is tijd om te gaan slapen, dan werd er niet meer onderhandeld en vertrok de trein (het ritueel): koek en drinken, tanden poetsen en in bed. Enkel als ze ziek waren haalden we ze uit bed. Nu kunnen sommige kinderen hun ouders een hele nacht bezig houden en dan is het hel voor iedereen. Meer structuur bieden en voor jezelf hanteren zou een hulp kunnen zijn alsook versimpelen. Niet alles meer willen doen en alles moet niet leuk zijn. De kinderen helpen om iets vol te houden, ook als iets niet leuk is, en leren omgaan met zaken die niet gaan zoals je zou willen kan hen sterker maken. Nu worden kinderen te veel beschermd. Wij maken ons zorgen over hun weerbaarheid, hun concentratievermogen en hun omgaan met tegenslagen/kwetsuren die er onvermijdelijk zijn/komen. Gelukkig zijn er nu scholen die terug naar de basis gaan, taal en rekenen, die terug inoefenen. De resultaten verbeteren en dat verbaast ons niets. De pretcultuur is ver doorgeslagen. Ouders niet alleen betrekken maar ook meer aanzetten thuis ook een uurtje met het schoolwerk bezig te zijn…. Voor het overige proberen wij “leuke” grootouders te zijn die een paar grenzen stellen (eten en slapen, die door de kinderen wel aanvaard worden als de ouders er niet zijn), veel pannenkoeken te bakken en te genieten als ze er zijn. Maar we maken ons dus ook wel zorgen…. Jullie kunnen helpen de slinger naar het midden te brengen, zonder belerend te zijn…pfff, niet eenvoudig…..

Als grootouder lopen wij ook tegen veel aan. Wij zijn een nieuw samengesteld gezin met 6 kinderen en 9 kleinkinderen. Veel collega grootouders zitten met dezelfde problemen. Alleen noemen wij dat niet voortdurend stress, burn-out, me-time enz. Wij springen in waar we kunnen maar we mogen vooral niet veel zeggen, ook het “gezag” van grootouders wordt niet meer aanvaard, net zoals dat van leerkrachten, gezagdragers enz. Ze beweren: jullie hadden het gemakkelijker… ik was alleenstaande moeder met drie kinderen waaronder een pleegzoon met veel problemen. Ik werkte als leidinggevende in de socio profijt 8 a 10 u per dag met weinig inkomen. Er bestond geen loopbaanonderbreking, opvang door de mutualiteit van zieke kinderen, palliatief verlof toen mijn moeder terminaal was en bij ons woonde enz. Het was minder gemakkelijk maar eenvoudiger. In de tijd dat je er voor je kinderen moest zijn had je kinderen en je werk. De telefoon fungeerde als enig contactmiddel met familie en vrienden, ‘avonds als de kinderen naar bed waren, het eten voor de volgende dag klaar stond, de kleedjes klaarlagen enz. Ik had geen tijd voor me-time of burn-out….Zo moet het natuurlijk niet meer maar ze willen alles meedoen, hebben keuzestress, fomo enz. Vroeger waren onze ouders baas, nu de kinderen en vooral ook de kleinkinderen. We zitten met 1 dochter op 1 lijn wat opvoeding betreft en haar kinderen opvangen is zalig. Die kinderen zijn vrolijk, kennen grenzen, gaan gemakkelijk slapen en spelen nog, zitten beperkte periode op schermen. Bij de anderen lopen we soms op eieren als ze een scène maken want nadien riskeer je kritiek van de ouders.… Ouders hebben soms tot 4 activiteiten op een zondag en sleuren de kinderen mee of brengen ze naar de grootouders. Er is geen rust meer maar ze voelen zich verplicht om aan alles deel te nemen want anders vallen ze uit de groep…. Tijd voor begeleiding van schoolwerk is er niet, ik werd al voor 5 kleinkinderen ingeschakeld om te helpen (en niet de zwaksten)….