Vrouw en mama in deze maatschappij met een kind die psychisch lijdt... hoe hou je je boven water?
Jouw voorstel
Het moment dat je beseft dat extra ondersteuning nodig is in het zorgsysteem kom je op wachtlijsten terecht. De 'klik' met de eerste psychologe was er niet, dus opnieuw een zoektocht naar een nieuwe pscychologe. We zijn intussen 9 maand verder en die klik met iemand is er intussen wel, gelukkig. En ook gelukkig dat we dit zelf betalen. Het is toch een extra kost van €200 per maand die er voor het ogenblik bij komt (ook al zou psychologische hulpverlening voor kinderen gratis zijn... - als je meer als een jaar geduld hebt...) De ondersteuning via de school verloopt ongelofelijk fijn. Met het CLB is het zoeken wat zij kunnen betekenen. Omdat ik als mama zelf in de zorg werk, ken ik het systeem van het wachten natuurlijk wel een beetje. De realiteit zelf ondervinden is nog iets anders. Mijn partner werkt als zelfstandige in de bouw, hij begrijpt het wachten helemaal niet. Als er een probleem is, moet er een oplossing komen en ook terecht. Intussen ben ik in onbetaald verlof... het is zoeken hoe we dit financieel zullen doen... Advies bij vakbond, advies bij CM (gelukkig kennen we onze weg)... het ziet er vandaag niet naar uit dat ik ergens een financiële ondersteuning kan krijgen... betekent als vrouw terug minder verdienen, terug een invloed op mijn pensioen. Mijn partner, als man, kan gewoon zijn werk verder doen, terwijl hij zijn best doet om betrokken te zijn in overleg met school. Vandaag wordt gezegd dat er financiële ondersteuning is voor psychologische zorg, vandaar wordt er ook gezegd dat je mantelzorg kan opnemen. De voorwaarden hiervoor zijn echt niet toegankelijk voor iedereen en zeker al niet als ouder van een kind die 'psychisch lijdt'... We zullen de keuzes blijven maken ten voordele van onze kinderen, de maatschappij dwingt er ons ook toe om die zorg op te nemen. De financiële gevolgen zijn niet min, nu niet en later ook niet...
Jouw verhaal
Als mama van 2 opgroeiende kinderen, partner van een zelfstandige en werknemer in de zorgsector probeer je alle ballen in de lucht te houden, los van de zorg voor mezelf dan zo nu en dan ook. Omdat er kinderen in huis zijn, komt het er al rap op neer dat je als vrouw keuzes (moet) maken om die zorg meer op te nemen in deze maatschappij. Daarom kies ik er ook al voor om 4/5 te werken, minder betaald dus en ook minder pensioen op het einde van de rij Vandaag zijn onze kinderen 13 en 15 jaar oud. Onze jongste heeft de stap naar het middelbaar genomen en is daar helemaal vastgelopen. Concreet komt het er op neer dat hij vandaag (maart) 2 halve dagen aanwezig is en de rest onregelmatig is thuisgeschreven met als motivatie 'pscyhisch lijden'. Dan komt de extra zorg precies terug op de vrouw, de mama, in huis terecht. Dat het traject van de jongste niet evident verloopt en dat het langer zal duren als verwacht, betekent dat daar ook extra in moet geïnvesteerd worden, concreet terug: als mama de keuze gemaakt om een ganse periode onbetaald verlof te nemen om die zorg op te kunnen nemen.