We maken gebruik van functionele cookies die minimaal nodig zijn om de website goed te laten werken. Met analytische cookies kunnen we het gebruik van deze website beter begrijpen en verbeteren. Je kan analytische cookies weigeren of aanvaarden.

Hoe we met deze informatie omgaan vind je terug in ons privacy- en cookiebeleid.

Ontdek het thema

Opgroeien en opvoeden

Vergoeding pleegzorg uitgebreid met pensioensopbouw per kind

Jouw voorstel

Mijn pleegzorgbegeleiding: had moeten waken over mijn eigen kinderen en grenzen en niet altijd met allerlei voorstellen om er nog bij te doen afkomen. De overheid: ik vind dat we een mooie vergoeding voor de pleegjes krijgen. Maar ik vind voltijds werken bijna niet haalbaar met pleegkinderen. In de pleegzorgvergoeding zou ook een stuk opbouw pensioen moeten zitten, afhankelijk van het aantal pleegkinderen. Iedereen zegt dat zelfzorg zo belangrijk is, vanuit de overheid kunnen ze dit beter in het oog houden met een stuk opbouw pensioen, zodat mensen niet meer verplicht zijn om voltijds te werken.

Jouw verhaal

Altijd de droom gehad om pleegkinderen te hebben, iets te kunnen doen voor kinderen die niet in een gouden nestje zijn geboren. Nu reeds drie jaar pleegouder en zo zwaar onderschat. Kinderen met trauma, zeker oudere kinderen is niet zo simpel om op te voeden. Zeker niet in combinatie met een job. Alle energie gaat letterlijk uit je lijf en dan is er ook nog het sociale aspect. Ineens draait alles alleen nog maar rond de pleegjes en worden eigen kinderen vergeten. Zo wordt er gevraagd om de bezoeken met mama/papa/grootouders/broers en zussen te onderhouden, wat zeer terecht is. Maar als deze zich allemaal op een andere plaats bevinden, wordt dit wel zeer belastend. Evenals de therapieën dat de kinderen door het trauma nodig hebben. Bij pleegzorg is er dan nog een groot personeelstekort, waardoor je geen begeleiding hebt. Wil je dan contact opnemen met de jeugdconsulent, blijkt deze ook ziek te zijn. Kortom, je voelt je helemaal aan je lot overgelaten met twee kinderen. Na drie jaar alles te hebben gegeven, is me hete teveel geworden. En heb ik mijn job een jaar gelaten voor wat het is. Van op een afstand kon ik zien dat het niet mijn job is wat me te veel is. Maar de zorg voor deze lieve, vermoeiende schatjes. Zelf actie ondernomen en de bezoeken en therapieën teruggeschroefd naar het minimum. Voorlopig nog niet terug aan het werk, benieuwd naar volgend jaar. Wat loopt er moeilijk: evenwicht bewaren tussen eigen kinderen en pleegjes/ na een zware werkdag traumasensitief reageren op alle issues dat ze die dag hebben meegemaakt/ de onderlinge strijd bij de pleegjes voor mijn aandacht. Wie heeft geholpen? Mijn psycholoog, maar ook dit vind ik erg. Ik heb het geld om mij te laten ondersteunen, niet iedereen heeft dit. Positief: van op een afstand heb ik veel rust in het gezin kunnen brengen