Tegenslag

Ik heb geen voorstel.

Tijdens de zwangerschap van mijn 3e kind had ik pijn. Wanneer de pijn erg steeg, raadde mijn huisdokter me aan een echo te laten nemen. Op de echo was niets te zien. Later kwam de pijn in alle hevigheid terug en moest ik naar de spoed. Ook daar konden de dokters mij geen duidelijkheid geven over wat er aan de hand was. Ik moest in het ziekenhuis blijven, dit was niet gemakkelijk. Ik heb nog twee kinderen thuis. Ik had veel schrik voor de ‘speciale scan’ die ze me voorstelden. Ik was 6 maand zwanger. Is dit wel goed voor het kind?. Mijn man moest werken, dus ik was ook elke keer alleen als dokters met een uitleg kwamen. Dit alles maakte me erg angstig. Ik mocht naar huis, maar moest elke week op controle tot de bevalling. Dat was heel vermoeiend. De dag na mijn bevalling kreeg ik opnieuw een speciale. De resultaten waren niet duidelijk en ik moest een operatie krijgen. Ik verschoot en begreep niet goed waarom. 1 maand na mijn bevalling werd ik geopereerd. Ik was weer heel alleen. Mijn man bracht me wel naar het ziekenhuis, maar kon niet blijven met 3 kleine kindjes. Ik heb hier geen familie, mijn man mag niet binnen, ik heb nog geen vriendinnen hier. De operatie verloopt goed, maar op de 3e dag na de operatie gaat er iets mis en ik beland in een coma voor 1 dag. Uiteindelijk lag ik 20 dagen in het ziekenhuis! Toen ik wegdraaide was mijn gezin aanwezig. Ik weet nog dat mijn kinderen aan het wenen waren. De periode in het ziekenhuis was erg moeilijk! Naast mijn gezin, kwam enkel een vrijwilligster van de Ruimevaart (armoedevereniging) op bezoek. En de verpleegster van Kind&Gezin ga ik nooit vergeten! Ze hielp me zoveel! Ik had veel pijn na de operatie en ook toen ik terug naar huis mocht, moest mijn man alles doen. Ik moest veel rusten, mocht niets heffen, ik mocht 3 maanden niets doen, geen eten maken, niets poetsen, ik kon mijn kinderen niet verzorgen. Alles was voor mijn man.