Bezorgde grootouders
Jouw voorstel
Ik weet niet wat hieraan kan gedaan worden. Er zijn wel al scholen die zich nu terug meer focussen op inoefenen van taal en rekenen en die minder afleidingen geven. Deze scholen hebben betere resultaten. Ik heb met drie kleinkinderen (en niet de zwaksten) tafels moeten inoefenen. Dat gebeurde te weinig en ze strandden in de vraagstukken op tafels en ezelsbruggetjes….. Ouders terug leren wat duidelijker grenzen te geven en hun kinderen te helpen met schoolwerk. Uiteraard mogen er meer vrijetijdsactiviteiten zijn, dat hebben wij gemist. Maar geen 2 a 3 per kind en per ouder…. Rust creëren door middel van wat meer structuur te ontwikkelen, zowel voor zichzelf als voor de kinderen. En de grootouders niet alleen maar overstelpen met hun stress maar ook soms hulp en goede raad aanvaarden. Ze doen er mee wat ze willen….maar je mag niet veel zeggen. We krijgen soms te horen: voor jullie was het gemakkelijk….Ik was alleenstaande moeder met 3 kinderen, had geen loopbaanonderbreking, geen opvang van de mutualiteit als de kinderen ziek waren, geen palliatief verlof als mijn moeder terminaal was….alles moest ik privé betalen en daarvoor deed ik leidinggevende jobs in de socio-profit en werkte 8 tot 10 u per dag en moest nog tellen op het einde van de maand want ik verdiende niet veel. De vader was niet erg behulpzaam. Het was niet gemakkelijk maar het was eenvoudiger. Zolang de kinderen klein waren, en ook als tieners, had je je werk en de kinderen….Dat hoeft ook niet meer maar een beetje versimpelen, keuzes maken (nu veel keuzestress), de kinderen structuur geven en ook leren iets tegen hun zin te doen of vol te houden als het niet gemakkelijk is zou rust kunnen brengen en wat sterkere wezentjes vormen…. De gezinsbond zou dit kunnen aanbrengen, natuurlijk zonder het belerend vingertje….pfff allemaal niet simpel…..
Jouw verhaal
Wij zijn grootouders in een nieuw samengesteld gezin van 6 kinderen en 9 kleinkinderen. Het is moeilijk voor ons om te zien waar onze kinderen tegen aanlopen maar wij zitten in onmacht want wij mogen niet veel zeggen, dat ligt gevoelig. Wel moeten we inspringen maar dan kunnen we onszelf niet zijn. Het moet allemaal gebeuren zoals het kind het wil. Ik veralgemeen maar met slechts 1 dochter zitten we op 1 lijn qua opvoedingsprincipes en dat maakt het makkelijk. Vroeger waren er te strenge grenzen maar nu lijken er voor velen geen grenzen meer te zijn. Onze kinderen moeten soms tot 4 activiteiten op een weekenddag doen en de kinderen worden meegesleurd op gedropt bij de grootouders. De schermen en GSM zijn alom tegenwoordig en dienen als babysit. De ouders zijn minder met het schoolwerk bezig, ze moeten, als ze even tijd hebben, leuke dingen doen. De school moet de opvoeding overnemen maar ze laten het ook niet over aan de school, ze gaan snel in discussie. Kinderen eetgewoonten en slaapgewoonten bijbrengen is op korte termijn intensief maar geeft op lange termijn rust, enz…. Wij zijn helemaal niet ouderwets. Wij stammen uit de flowerpowertijd maar hebben niet het grenzeloze overgenomen. Wij zien het als volgt bijvoorbeeld: kinderen moeten niet meer op hetzelfde uur gaan slapen en je kan zeker onderhandelen over het uur als er bezoek is, in de vakantie enz. Dat deden wij ook al maar als we zegden “ kinderen, het tijd om te gaan slapen” dan was er geen onderhandelen meer mogelijk en die gingen gewoon slapen. Nu blijven ze maar onderhandelen en moeten ze er soms tot een uur gaan bijliggen opdat het kind zou slapen…ik vind dat de ouders zichzelf dan stress geven, want dan hebben ze niets meer aan hun avond. Bij onze ouders sloeg de slinger door naar autoriteit van de ouders maar nu zien we hem doorslagen naar autoriteit van het kind. De slinger zou naar het midden moeten geraken. En wat met de weerbaarheid van de kinderen? Een bezorgde grootouder.