Bij een echtscheiding zou er ook een psychologisch onderzoek moeten plaats vinden bij beide partijen.
Jouw voorstel
Het VK heeft naar me geluisterd, heeft proberen mee te denken, heeft zelfs een dossier naar de jeugdrechter gestuurd, maar blijkbaar te weinig invloed om echt actie te ondernemen. Blijkbaar ben ik niet alleen, maar komen er jaarlijks 500 gezinnen in zulke situaties terecht. Er wordt heel vlug door de rechters en de maatschappij geoordeeld dat je wel een slechte ouder zal zijn en dat je kinderen anders wel terug zouden komen. Zo is het niet. Vaak zijn de ouders die dit doen narcisten of zelfs psychopaten. Zij manipuleren de kinderen in die mate en geven hen geen andere mogelijkheid. Mijn kinderen werden door mijn ex gedwongen om te kiezen tussen hem en mij. Beiden kon niet. Mijn oudste dochter heeft gezegd 'Dan ga ik naar mama'. Hij heeft haar onmiddellijk buiten gezet (zonder haar kleding, fiets, persoonlijke spullen,...) en gezegd dat ze bij hem nooit meer welkom was. Mijn jongste kinderen hebben die stap niet meer durven zetten en weten dat ze bij mij altijd welkom zijn. Ondertussen worden ze in die mate gemanipuleerd dat ze rondvertellen dat mama hen mishandelt. Het woord mishandelen omschrijven ze niet, dus waarschijnlijk vinden ze niet dat ze iets verkeerd doen. In mijn ogen is wat papa doet zeer zeker mentale mishandeling, maar aangezien dat in onze huidige maatschappij toegestaan is, niet strafbaar. Dit zal in de toekomst leiden tot meer soortgelijke situaties, meer zelfmoorden, meer pesterijen, ... Onze maatschappij gaat kapot, dankzij de rechters die de gemakkelijkste weg kiezen ('ik heb alles al geprobeerd, dus laten we het maar zo'), dankzij instanties die geen bevoegdheid hebben om actie te ondernemen, dankzij de bevolking die dit allemaal maar accepteert... Er heeft een maatschappelijk onderzoek plaats gevonden en daarbij werd er vastgesteld dat co-ouderschap het beste was voor de kinderen. Toch wordt er hier niets mee gedaan door de rechter...
Jouw verhaal
Ik had co-ouderschap met mijn ex-partner over mijn minderjarige kinderen (toen 11 jaar en 12 jaar oud). Mijn ex-partner heeft hen echter meegenomen naar Nederland en weigert al 2,5 jaar elke vorm van contact tussen mijn kinderen en mij, hun oudere broer en zus (die wel fulltime bij mij verblijven), hun grootouders, ooms, tantes, neefjes en nichtjes. Dit wordt niet gezien als ontvoering aangezien de kinderen bij iemand verblijven die mede het ouderlijk gezag heeft. De rechter heeft geprobeerd het contact te herstellen, maar mijn ex-partner weigert alle medewerking, heeft me zelfs in de rechtszaal met de dood bedreigd. Niemand onderneemt actie, want blijkbaar is dit niet strafbaar. Ik heb mijn ex-partner toendertijd verlaten omdat hij de kinderen en mij fysiek mishandelde, volgens hem te wijten aan zijn drug- en alcoholverslaving. Toch vindt onze maatschappij hem blijkbaar de ideale ouder om mijn kinderen op te voeden, terwijl er totaal geen rekening gehouden wordt met het feit dat ik ook ouderlijk gezag heb. Het feit dat mijn zoon van nu 13 jaar oud een gameverslaving heeft en gemiddeld 12u per dag achter zijn pc zit (zelfs op schooldagen), het feit dat mijn dochter ontmaagd is op haar 13de (aangemoedigd door haar vader),... dat doet heel veel pijn en komt bij mij aan als een zware mislukking, terwijl onze maatschappij mij elke invloed op mijn kinderen heeft afgenomen. Ik kan me enkel troosten met het feit dat mijn oudste 2 kinderen wel goed terecht zijn gekomen.